مضامین خمریه و ساقی گری و باده نوشی در شعر فارسی تا پایان سدة پنجم هجری ، همان شراب انگوری و می و می گساری در مفهوم واقعی و دنیوی آن است . با ورود تصو ف و اصطلاحات مربوط بدان ، از قرن ششم به بعد این گونه مضامین در معانی دیگری به کار برده شده هر چند که شاعران سدة ششم نیز گاهی در این شیوه اشعاری سروده اند . پیدایش سبک تازه در سرودن اشعار خمریه در دورة مغول با افول دولت سلجوقیان میسر گردید، علّت فوق همان تغییر افکار و مقتضیات محیط و تحولات اجتناب ناپذیر به ویژه رواج صوفی گری و درهم آمیختن شعر و عرفان است . اشعار خمریه و ساقی نامه ها در دوران رواج سبک هندی بدون دگرگونی در طرز اندیشه ها، توصیفات و مضامین عمومی شراب را به شعر کشانیدند و به پرداخت اندیشه های فلسفی همت گماشتند .
کازرونی, دکتر سید احمد حسین. (1387). ویژگی های سبکی و تحلیل محتوایی خمریه ها و ساقی نامه ها در شعر فارسی. دانشنامه, 1(1 (67 بهار 1387)), 133-140.
MLA
دکتر سید احمد حسین کازرونی. "ویژگی های سبکی و تحلیل محتوایی خمریه ها و ساقی نامه ها در شعر فارسی". دانشنامه, 1, 1 (67 بهار 1387), 1387, 133-140.
HARVARD
کازرونی, دکتر سید احمد حسین. (1387). 'ویژگی های سبکی و تحلیل محتوایی خمریه ها و ساقی نامه ها در شعر فارسی', دانشنامه, 1(1 (67 بهار 1387)), pp. 133-140.
VANCOUVER
کازرونی, دکتر سید احمد حسین. ویژگی های سبکی و تحلیل محتوایی خمریه ها و ساقی نامه ها در شعر فارسی. دانشنامه, 1387; 1(1 (67 بهار 1387)): 133-140.
)