ده نامه، گونه ای از ادبیات غنایی است که معمولاً در حالات عاشق و معشوق می باشـد . و اغلب در آن غزلی اتی نیز از زبان عاشق و معشوق در لا به لای مثنوی می آید . اولین کسی که در میان مثنوی غزل گنجانده عی وقی در منظومه ورقه و گلشاه می باشد . ده نامه ها را می توان به سه دسته تقسیم کرد : نوع او ل ده نامه های بی نامه مانند ده نامـه فخرالدین عراقی، ده نامة همام تبریزی و ده نامة شرف الدین رامی . نوع دوم ده نامه ی یکسویه که به صورت نامه های یکطرفه است مانند ده نامة فخرالدین اسعد گرگانی و ده نامه عماد فقیه . ها نوع سوم ده نامه های دوسویه که متعارف ترین نوع ده نامه است . مانند ده نامه اوحـدی مراغه ای، ده نامة عبید زاکانی و ده نامة ابن عماد خراسانی و ... . همچنین در ادبیات فارسی منظومه هایی وجود دارد به نام سی نامه که به پیـروی از ده نامه ها سروده شده است . مانند سی نامه امیرحسین حسینی هروی و سی نـامـه کـاتـبـی ترشیزی . شاه اسماعیل او ل صفوی ( خطایی ) نیز ده نامه ای به ترکی دارد
)