متنبی 354-303) هـ ) به عنوان پرآوازه ترین شاعر عرب که تمام سروده هایش در قالب مدح است، خود را مردم شناس می داند و در اغلب قصیده ها آنان را سزاوار تحقیر می بیند . و به ندرت از مردم در برابر حکومت دفاع می کند . در این مقاله شفاعت خواهی و میانجی گری وی در مورد معترضان و مخالفان حکومت ( کافور و سیف الدوله ) با جانبداری سعدی شاعر مردم گرا، از منتقدان و افراد ناراضی از حاکمان مقایسه می شود . زبان متنبی در تشویق حاکمان به عطوفت با ادعای عزت الهی برای حاکم و ذلتی زمین گیر برای محکوم است . برخلاف گفتار سعدی که اساس حکومت را مهرورزی و خدمتگزاری به مردم می داند و اعتراض بدون قیام مسلحانه را حق طبیعی آنان
)