همواره در تاریخ ایالات متحده آمریکا شاهد پیگیری سیاست خارجی مستمر این کشور با توجه به عواملی چون : چینه بندی قدرت در نظام جهانی، جایگاه جهانی ایالات متحده، شرایط داخلی و راهبردهای تصمیم گیرندگان این کشور می باشیم . با روی کار آمدن نو محافظه کاران در هزاره سوم میلادی، جهان شاهد پیگیری سیاست های به شدت متفاوت از جانب دولتمردان این کشور متناسب با موقعیت منحصر به فرد ایالات متحده و منافع تعریفی توسط این نحله ی فکری می باشیم . یکی از مهمترین این سیاست ها که از بدو ورود نو محافظه کاران مصرانه مطرح و لزوم پیگیری آن در دستور کار سیاست خارجی آمریکا واقع گردید، اقدام عملی جهت استقرار سامانه دفاع موشکی این کشور می باشد . آنان همواره به دنبال دست اندازی به دلیل قانع کننده و منطقی بوده تا اقدام خود مبنی بر استقرار این طراح را در داخل و خارج ایالات متحده مشروع جلوه دهند تا اینکه حوادث 11 سپتامبر این فرصت را در اختیار آنان گذارد تا به طور مجدانه اقدامات لازم را به عمل آورند . لذا آنان در ابتدا شروع به برطرف کردن موانع موجود همچون کناره گیری از پیمان آی . بی . ام، مذاکرات غیر علنی و مخفیانه با دول اروپایی انگلستان، جمهوری چک و لهستان، علنی کردن تصمیمات و مذاکرات خود و در نهایت اقدام به بررسی های فنی و اختصاص دادن بودجه لازم جهت استقرار این سامانه کردند . ایالات متحده هدف خود را از پیگیری این طرح مقابله با تهدیدات پیش رو از جانب دولت های سرکش همچون کره شمالی و ایران بیان کرده است . اما با توجه به کارایی تهاجمی ـ دفاعی این سامانه و تحت نفوذ قرار گرفتن اروپا و منطقه آسیا ـ پاسیفیک و استقرار آن در موقعیت جغرافیایی شرق اروپا هدف امریکا را می توان همانا تثبیت هژمونی خود و کنترل همه جانبه روسیه، چین و اتحادیه اروپایی در راستای تک قطبی کردن جهان دانست
)