کویرها به عنوان پدیده های ژئومورفولوژیکی نشان دهنده قلمرو آب و هوای خشک هستند که در آن ها میزان و تعرق بالقوه سالانه، بیشتر از متوسط بارش سالانه آن است . کویرها از دیدگاه صاحب نظران مختلف دارای ویژگی هایی می باشند که مهمترین آن ها عبارتند از : ویژگی پلایایی بودن برخی از آن ها که ویژگی ژئومورفولوژیکی و هیدرولوژیکی می باشد، بالابودن سطح ایستایی در آن ها، بالابودن میزان نمک ها در خاک و آب های زیرزمینی، دارابودن تبخیرسطحی شدید، پوشش گیاهی و ... . ایجاد اکثر کویرها در رابطه با شرایط آب و هوایی عصرهای یخبندان و بین یخبندان در دوره کواترنر می باشد . در دوره کواترنر طی عصر یخبندان و دوره های بارانی در اثر ورود آب های حاصل از ذوب برف ها و طغیان رودخانه ها کویرها به صورت دریاچه هایی درمی آمدند و در دوره های گرم وخشک در اثر تراکم حجم عظیم رسوبات و تبخیر شدید سطحی دریاچه ها ابتدا تبدیل به باتلاق و سپس کویرها شده اند . در حال حاضر نیز به علل ویژگی نفوذناپذیری سطح کویرهای بسته در برخی از سال ها که بارندگی مناسب است، سطح آن ها تبدیل به دریاجه های موقت شده وسپس در فصل خشک مجددا به حالت کویر درمی آیند . تغذیه لایه های آبدار کویر در عصر حاضر نیز بیشتر از طریق جریان های زیرسطحی است که از طرف کوهستان های مشرف به آن ها با استفاده از شیب هیدرولیکی به کویرها می رسند . تابش شدید آفتاب و وزش بادهای شدید میزان تبخیر را به بیش از 3000 میلی متر در سال نیز می رساند و در اثر تبخیر در سطح کویرها قشرهای نمکی ایجاد می شوند که برحسب نوع نمک شکل کویرها متغیر می شود .
)