شعر تعلیمی که بهتر است به خاطر نداشتن یکی از دو ویژگی اساسی شعر یعنی پیوند عاطفـی، تعلیمی خوانده شود، برای آموزش علوم، فنون و مـعـارف مختلف بـه کار می رود . مهمترین این علوم و فنون عبارت است از : علم تاریخ، علم نحو، علم لغت، علم طب، علم نجوم، مضامین اخلاقی، حکمی، زهدی، ضرب المثل، مسایل دینی و مذهبی، قصه و داستان، فلسفه طبیعت و حیوانات، عاشقانه نامه ها، فخر نامه ها و ... شعر تعلیمی در پی گسترش ادبیات و علوم و معارف گوناگون و نیز به دنبال نیاز مردم به فراگیری علوم و هنرهای متداول در عصر عباسی پدید آمد و برخی از ناقدان خاستگاه این نوع از نظم را در یونان و هند قرن هشتم پیش از میلاد می دانند و به حق باید ظهور این نوع شعر را از ابتکارات شاعران دوره عباسی برشمرد
)