مضامین خمریه و ساقی گری و باده نوشی در شعر فارسی تا پایان سدة پنجم هجری ، همان شراب انگوری و می و می گساری در مفهوم واقعی و دنیوی آن است . با ورود تصوف و اصطلاحات مربوط بدان ، از قرن ششم به بعد این گونه مضامین در معانی دیگری به کار برده شده هر چند که شاعران سدة ششم نیز گاهی در این شیوه اشعاری سروده اند . پیدایش سبک تازه در سرودن اشعار خمریه در دورة مغول با افول دولت سلجوقیان میس ر گردید، علّت فوق همان تغییر افکار و مقتضیات محیط و تحو لات اجتناب ناپذیر به ویژه رواج صوفی گری و درهم آمیختن شعر و عرفان است . اشعار خمریه و ساقی نامه ها در دوران رواج سبک هندی بدون دگرگونی در طرز اندیشه ها، توصیفات و مضامین عمومی شراب را به شعر کشانیدند و به پرداخت اندیشه های فلسفی هم ت گماشتند
)