بدون شک اهل علم و ادب عربی می دانند که " إنّما : به دو صورت استعمال می شود : -1 به صورت " إنّما" حصر که إنّ و ما یک کلمه به حساب می آید و " ما " در آن به اصطلاح کافّه است و در رسم الخط به صورت متّصل » إنّما « نوشته می شود . "إن" -2 تأکید و" ما " موصول، که در این جا هم در تلفّظ و هم در کتابت از هم جدا است تا معنای صحیح آن فهمیده شود . عدم دقّت در تلفّظ و در کتابت این دو، سبب می شود معنای صحیح از آن به دست نیاید و به معنای آیه خلل وارد خواهد کرد . علی رغم کاربرد وسیع واژه ی " إنّما " در قرآن، به طور کامل و مستقل مورد بررسی قرار نگرفته است . در این گفتار کوتاه سعی شده است با جمع آوری آیات مربوط به این واژه جایگاه آن را در دو ترجمه ی شاه ولی الله دهلوی ] مترجم قرن [ 12 و جناب فولادوند ] مترجم قرن حاضر ) مورد بررسی قرار داد
)