ابن الفارض مصری ازجمله عرفای نامی و شاعران برجسته سده هفتم هجری است . هرگاه از او نام برده می شود، دو قصیده او ”خمریه“ و ”تائیه کبری“ که سرشار از رموز و مصطلحات عرفانی و مطالب ادبی است، به ذهن خطور می کند. هرچند از آثار ادبی و عرفانی به جا مانده از او جز دیوان کوچکی در دست نیست اما م یتوان گفت از مشهورترین دواوین عرب ب هشمار می رود. در این مقاله به بیان بعضی از جنبه های عرفانی، ادبی و هنری این شاعر با تکیه بر بررسی گوشه هایی از اشعار و قصائد او پرداخته شده . به امید این که این تلاش ناچیز، برای دانشجویان گرامی ب یبهره نباشد.
)