علوم بلاغی از برترین و برجسته ترین علوم زبان عربی و فارسی است و یکی از سه شاخة اصلی آن بدیع می باشد که با صنایع خود به کار تحسین وجوه بیانی می پردازد و بدیهی است که زیبایی کلام آنگاه بیشتر جلوه گر خواهد شد و آن زمان جذبة دلکش بودن زبان مشخص خواهد شد که به آرایه های بلاغی و پیرایه های فصاحی آراسته شوند؛ اما از آنجا که این شاخه در مسیر رشد و تکامل خود دستخوش تغییر و تحولات کمی و کیفی از سوی عالمان و مؤلفان این فن و موجب بروز نقایص و خلل و عیوبی بر اندام آن شده است لذا بررسی علل ظهور و بروز این معایب در سیر تاریخی و تکوین بدیع با توجه به مشکلات و در هم آمیختگی های آن با معانی و بیان و یا برخی علوم دیگر امری ضروری می نماید تا بتوان آسیب های وارده بر علم بدیع را واکاوی و شناسایی و عرضه و به شکل بدیعی در عرصة ادبیات مورد استفاده قرار داد.
)